Versteende zekerheden

De oplettende lezer heeft opgemerkt dat er gisteren geen inspiratie door de week is verschenen. Daar kunnen allerlei excuses voor verzonnen worden maar het simpele feit is dat ik het vergeten ben. Deze omissie geeft wel de mogelijkheid om iets te delen waar ik me gisterenochtend door heb laten inspireren: een voor mij onbekend lied in het liedboek dat we op de bijeenkomst ‘koffie met noten’ met elkaar bespraken:

Onderkomen
aan Derk Rutgers †

Dat wij onszelf gewonnen geven
aan het bevrijdende bestaan,
aan wat ons uitdaagt om te leven.
Dat wij de stille roep verstaan.

Dat wij versteende zekerheden
verlaten om op weg te gaan.
Dat niet de greep van het verleden
ons achterhaalt en stil doet staan.

Omdat de huizen die wij bouwden
geen onderkomen kunnen zijn.
Omdat het bloedeloos vertrouwde
ons achterdochtig maakt en klein.

Dat wat wij hebben ons niet gijzelt,
dat wij van elke dwang bevrijd
naar onbekende plaatsen reizen.
Dat Gij ons onderkomen zijt.

       lied 816 uit: Liedboek
Zingen en bidden in huis en kerk

Het is een lied dat vraagt om een aantal keren aandachtig doorgelezen te worden. Met de achtergrond die organiste Lisette bij dit lied gaf kwamen we erachter dat dit lied geschreven is nadat de dichter een bezoek had gebracht aan een stervende vriend. Het gesprek aan het sterfbed is vervolgens in dit lied gevloeid.

Als je het lied een paar keer leest valt op dat er op verschillende manieren gesproken wordt over vasthouden en loslaten. Behalve op het leven zelf is dit ook toepasbaar op allerlei andere zaken die je misschien wel wilt vasthouden maar waarbij loslaten uiteindelijk tot bevrijding leidt. Een lied van vertrouwen en overgave aan de onbekende weg. Een mooie opname uit de Kloosterkerk is te beluisten via https://www.youtube.com/watch?v=d9C4uVWX3GU

Wat zijn voor jou versteende zekerheden waar je graag aan vasthoudt, maar die je eigen los zou willen laten?

RW